Tek Sesli Klasik Senfoni

Lisan-ı Hâl'im Hakkında Bazı Mülahazâ tı Şamildir. Köşebaşı, sokak ve ayna. Temasal bir muamma. Karışık yolların sinyalsiz dönüşlerinde altyapı  yetersiz. Tabelalar ters yöne dönmüş, umuda çıkan her yolun ucunda bir çıkmaz sokak. Çıkmazlar arasında sözler ağızdan çıkmaz. Kaşlar çatılır. bilekler kanar, tırnak uçları avuçları eşer. Bu yolların sürekli başlangıç noktasına çıktığı bir sokak. Aslında bütün alem bir çıkmaz sokak. Kafka'nın edebiyat için avukatlığı bıraktığı yaşta, kırık uçlu kurşun kalemim ve ben, gözler sönük ; uçlar kırık. Mantıksız kuramlara tez yazıyorum. Ki ben aklımın son kırıntısı ile martı doyurdum , kalıyorum. En son kalmam gereken yerde , dar sokaklarla kaplı şehrin son çıkmazında, demir attığım limanların ıslak lodosunda , duruyorum. Yazıyorum,durup siliyorum. Evet yazdıklarımı sildiğim çok oldu ; lakın hiç bir sildiğimi yeniden yazmıyorum. Örnekler çoğaltıyorum zihnimin ölü denizinde, Da Vinci diyorum ; MonaLisa'nın dudaklarını 12 senede

Biliyorsunuz, ne zaman yepyeni bir atılıma hazırlansam her seferinde yere serildim. Yine yere serilmeye gidiyorum, bunu yüreğimin en derinlerinde hissediyorum. Her şeye rağmen, her şeye karşı, bu sefer bir parça daha umutluyum. Daha cürretkâr gidiyorum korkularımın üstüne,küfürlerim daha içten, dualarım daha tutkulu.Son yaram yeni kabuk bağlamış.Kaşlarım daha olgun bir ''çatıklık'' halinde.Yumruğum daha sıkı, dişlerim kenetli.Adımlarım sabit bir tempoya teslim.Gitmek eyleminin gölgesinde,varıyorum. Her zamanki umutsuz kapının önündeki paspasa hayallerimi silmişim. Düşmeye meyilli dik merdivenlerden iniyorum. İçimdeki son umut kırıntısı ile güvercin besledim,varıyorum.  Can Yücel şiiri sertliğindeki soğuk duvarlara başımı yasladım, duruyorum. Yosun kokusunda iç çekerek menekşeye bakıyorum. Güneşin doğuşuna gidip kaybolan yıldızlara Fatiha okuyorum; ''Uçmayı bilmeden göçmeye zorlanmış bir kuş gibi, hatalı ofsayt bayrağı ile nizami golü iptal edilmiş fut

Elde yeterli umut bulunmadığı için taslaklara kaydettiği hayallerinin gölgesinde eski evinin tahta kapısını araladı. Yağmur sonrası insan telaşı kokan sokakta kediler volta atıyor, taşların arasında biriken yağmur damlaları durgun denizlerin sessizliğini taşıyordu. Ayakkabılarını bir çırpıda ayağına geçirip paçalarını üstüne yorgan misali örttü. En ufak bir rüzgarın geçişine mahal vermeyecek şekilde düzeltip doğruldu. Uzun boynunu geniş omuzlarına astığı paltosunun yakaları ile siperledi. Sabahın soğuğu aldığı her nefeste dışarı dumanlar veriyor; ayaz, ellerini derin ceplerine sokmaya mecbur bırakıyordu. Kısa bir bakışla sokağın genel hatlarını inceleyip yürümeye koyuldu. Bir kitap, birkaç kağıt parçası ve dergiyi kolunun altına tutturmuştu. Rüzgardan korunmak için hafif öne eğdiği kafasında bir şapka, onun altında ise bir çift yorgun göz vardı. Ne kadar saklamak istese de nafile; uykusuzluk çocuksu gözlerinde kendini ele veriyor, savunmayı imkansız kılıyordu.